احادیث منتخب امام حسین علیه السلام   1- قالَحُسَیْنِ بن علیّ(علیه السلام): إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَغْبَهً فَتِلْکَ عِبادَهُ التُّجارِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَهْبَهً فَتِلْکَ عِبادَهُ الْعَبْیدِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ شُکْراً فَتِلْکَ عِبادَهٌ الْاحْرارِ، وَ هِیَ افْضَلُ الْعِبادَهِ.([1])   حضرت امام حسین (علیه السلام) فرمود: همانا عدّه ای خداوند متعال را به جهت طمع و آرزوی بهشت عبادت می کنند که آن یک معامله و تجارت خواهد بود و عدّه ای دیگر از روی ترس خداوند را عبادت و ستایش می کنند که همانند عبادت و اطاعت نوکر از ارباب باشد و طائفه ای هم به عنوان شکر و سپاس از روی معرفت، خداوند متعال را عبادت و ستایش می نمایند; و این نوع، عبادت آزادگان است که بهترین عبادات می باشد.   2- قالَ(علیه السلام): إنَّ اجْوَدَ النّاسِ مَنْ اعْطی مَنْ لا یَرْجُوهُ، وَ إنَّ اعْفَی النّاسِ مَنْ عَفی عَنْ قُدْرَه، وَ إنَّ اَوْصَلَ النّاسِ مَنْ وَصَلَ مَنْ قَطَعَهُ.([2])   فرمود: همانا سخاوتمندترین مردم آن کسی است که کمک نماید به کسی که امیدی به وی نداشته است.   و بخشنده ترین افراد آن شخصی است که ـ نسبت به ظلم دیگری با آن که توان انتقام دارد ـ گذشت نماید.   صله رحم کننده ترین مردم و دید و بازدید کننده نسبت به خویشان، آن کسی ست که صله رحم نماید با کسی که با او قطع رابطه کرده است.   3- قیلَ: مَا الْفَضْلُ؟ قالَ (علیه السلام): مُلْکُ اللِّسانِ، وَ بَذْلُ الاْحْسانِ، قیلَ: فَمَا النَّقْصُ؟ قالَ: التَّکَلُّفُ لِما لا یُعنیکَ.([3])   از حضرت سوال شد کرامت و فضیلت انسان در چیست؟   در پاسخ فرمود: کنترل و در اختیار داشتن زبان و سخاوت داشتن، سوال شد نقص انسان در چیست؟ فرمود: خود را وا داشتن بر آنچه که مفید و سودمند نباشد.   4- قالَ(علیه السلام): النّاسُ عَبیدُالدُّنْیا، وَ الدّینُ لَعِبٌ عَلی الْسِنَتِهِمْ، یَحُوطُونَهُ ما دارَتْ بِهِ مَعائِشَهُمْ، فَإذا مُحِصُّوا بِالْبَلاء قَلَّ الدَّیّانُونَ.([4])   فرمود: افراد جامعه بنده و تابع دنیا هستند و مذهب، بازیچه زبانشان گردیده است و برای إمرار معاش خود، دین را محور قرار داده اند ـ و سنگ اسلام را به سینه می زنند ـ .   پس اگر بلائی همانند خطر ـ مقام و ریاست، جان، مال، فرزند و موقعیّت، ... ـ انسان را تهدید کند، خواهی دید که دین داران واقعی کمیاب خواهند شد.   5- قالَ(علیه السلام): إنَّ الْمُوْمِنَ لا یُسیءُ وَ لا یَعْتَذِرُ، وَ الْمُنافِقُ کُلَّ یَوْم یُسیءُ وَ یَعْتَذِرُ.([5])   ضمن فرمایشی فرمود: همانا شخص مومن خلاف و کار زشت انجام نمی دهد و عذرخواهی هم نمی کند.   ولی فرد منافق هر روز مرتکب خلاف و کارهای زشت می گردد و همیشه عذرخواهی می نماید.   6- قالَ(علیه السلام): إعْمَلْ عَمَلَ رَجُل یَعْلَمُ انّه ماخُوذٌ بِالاْجْرامِ، مُجْزی بِالاْحْسانِ.([6])   فرمود: کارها و امور خود را همانند کسی تنظیم کن و انجام ده که می داند و مطمئن است که در صورت خلاف تحت تعقیب قرار می گیرد و مجازات خواهد شد.   و در صورتی که کارهایش صحیح باشد پاداش خواهد گرفت.   7- قالَ(علیه السلام): عِباداللهِ! لا تَشْتَغِلُوا بِالدُّنْیا، فَإنَّ الْقَبْرَ بَیْتُ الْعَمَلِ، فَاعْمَلُوا وَ لا تَغْعُلُوا.([7])   فرمود: ای بندگان خدا، خود را مشغول و سرگرم دنیا ـ و تجمّلات آن ـ قرار ندهید که همانا قبر، خانه ای است که تنها عمل ـ صالح ـ در آن مفید و نجات بخش می باشد، پس مواظب باشید که غفلت نکنید.   8- قالَ(علیه السلام): لا تَقُولَنَّ فی اخیکَ الْمُومِنِ إذا تَواری عَنْکَ إلاّ مِثْلَ ماتُحِبُّ انْ یَقُولَ فیکَ إذا تَوارَیْتَ عَنْهُ.([8])   فرمود: سخنی ـ که ناراحت کننده باشد ـ پشت سر دوست و برادر خود مگو، مگر آن که دوست داشته باشی که همان سخن پشت سر خودت گفته شود.   9- قالَ(علیه السلام): یا بُنَیَّ! إیّاکَ وَظُلْمَ مَنْ لایَجِدُ عَلَیْکَ ناصِراً إلاّ اللهَ.([9])   فرمود: بپرهیز از ظلم و آزار رساندن نسبت به کسی که یاوری غیر از خداوند متعال نمی یابد.   10- قالَ(علیه السلام): إنّی لا اری الْمَوْتَ إلاّ سَعادَه، وَ لاَ الْحَیاهَ مَعَ الظّالِمینَ إلاّ بَرَماً.([10])   فرمود: به درستی که من از مرگ نمی هراسم و آن را جز سعادت نمی بینم; و زندگی با ستمگران و ظالمان را عار و ننگ می شناسم.   11- قالَ(علیه السلام): مَنْ لَبِسَ ثَوْباً یُشْهِرُهُ کَساهُ اللهُ یَوْمَ الْقِیامَهِ ثَوْباً مِنَ النّارِ.([11])   فرمود: هرکس لباس شهرت - و انگشت نما از هر جهت - بپوشد، خداوند او را در روز قیامت لباسی از آتش می پوشاند.   12- قالَ(علیه السلام): انَا قَتیلُ الْعَبَرَهِ، لایَذْکُرُنی مُوْمِنٌ إلاّ اِسْتَعْبَرَ.([12])   فرمود: من کشته گریه ها و اشک ها هستم، هیچ مومنی مرا یاد نمی کند مگر آن که عبرت گرفته و اشک هایش جاری خواهد شد.   13- قالَ(علیه السلام): لَوْ شَتَمَنی رَجُلٌ فی هذِهِ الاُْذُنِ، وَ اَوْمی إلیَ الْیُمْنی، وَ اعْتَذَرَ لی فیِ الاُْخْری لَقَبِلْتُ ذلِکَ مِنْهُ، وَ ذلِکَ اَنَّ اَمیرَ الْمُوْمِنینَ (علیه السلام) حَدَّثَنی اَنَّهُ سَمِعَ جَدّی رَسُولَ اللهِ (صلی الله علیه وآله)یَقُولُ: لا یَرِدُ الْحَوْضَ مَنْ لَمْ یَقْبَلِ الْعُذرَ مِنْ مُحِقٍّ اَوْ مُبْطِل.([13])   فرمود: چنانچه با گوش خود بشنوم که شخصی مرا دشنام می دهد و سپس معذرت خواهی او را بفهمم، از او می پذیرم و گذشت می نمایم، چون که پدرم امیرالمومنین علیّ (علیه السلام) از جدّم رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) روایت نمود: کسی که پوزش و عذرخواهی دیگران را نپذیرد، بر حوض کوثر وارد نخواهد شد.   14- قیلَ لِلْحُسَیْنِ بن علیّ(علیه السلام): مَنْ اعْظَمُ النّاسِ قَدْراً؟   قالَ: مَنْ لَمْ یُبالِ الدُّنْیا فی یَدَیْ مَنْ کانَتْ.([14])   از حضرت سوال شد: با شخصیّت ترین افراد چه کسی است؟   در جواب فرمود: آن کسی است که اهمیّت ندهد که دنیا در دست چه کسی می باشد.   15- قالَ(علیه السلام): مَنْ عَبَدَاللهَ حَقَّ عِبادَتِهِ، آتاهُ اللهُ فَوْقَ امانیهِ وَ کِفایَتِهِ.([15])   فرمود: هرکس خداوند متعال را با صداقت و خلوص، عبادت و پرستش نماید; خدای متعال او را به بهترین آرزوهایش می رساند و امور زندگیش را تامین می نماید.   16- قالَ(علیه السلام): احْذَرُوا کَثْرَهَ الْحَلْفِ، فِإنَّهُ یَحْلِفُ الرَّجُلُ لِعَلَل ارَبَعَ: إمّا لِمَهانَه یَجِدُها فی نَفْسِهِ، تَحُثُّهُ عَلی الضَّراعَهِ إلی تَصْدیقِ النّاسِ إیّاهُ. وَ إمّا لِعَیّ فی الْمَنْطِقِ، فَیَتَّخِذُ الاْیْمانَ حَشْواً وَصِلَهً لِکَلامِهِ. وَ إمّا لِتُهْمَه عَرَفَها مِنَ النّاسِ لَهُ، فَیَری اَنَّهُمْ لایَقْبَلُونَ قَوْلَهُ إلاّ بِالْیَمینِ. وَ إمّا لاِرْسالِهِ لِسانَهُ مِنْ غَیْرِ تَثْبیت.([16])   فرمود: خود را از قسم و سوگند برهانید که همانا انسان به جهت یکی از چهار علّت سوگند یاد می کند: در خود احساس سستی و کمبود دارد، به طوری که مردم به او بی اعتماد شده اند، پس برای جلب توجّه مردم که او را تصدیق و تایید کنند، سوگند می خورد.   و یا آن که گفتارش معیوب و به دور از حقیقت است، و می خواهد با سوگند، سخن خود را تقویت و جبران کند.   و یا در بین مردم متّهم است ـ به دروغ و بی اعتمادی ـ پس می خواهد با سوگند و قسم خوردن جبران ضعف نماید.   و یا آن که سخنان و گفتارش متزلزل است ـ هر زمان به نوعی سخن می گوید ـ و زبانش به سوگند عادت کرده است.   17- قالَ(علیه السلام): ایُّما إثْنَیْنِ جَری بَیْنَهُما کَلامٌ، فَطَلِبَ اَحَدُهُما رِضَی الاْخَرِ، کانَ سابِقَهُ إلیَ الْجَنّهِ.([17])   فرمود: چنانچه دو نفر با یکدیگر نزاع و اختلاف نمایند و یکی از آن دو نفر، در صلح و آشتی پیشقدم شود، همان شخص سبقت گیرنده، جلوتر از دیگری به بهشت وارد می شود.   18- قالَ(علیه السلام): وَ اعْلَمُوا إنَّ حَوائِجَ النّاسِ إلَیْکُمْ مِنْ نِعَمِ الله عَلَیْکُمْ، فَلا تَمیلُوا النِّعَمَ فَتَحَوَّلَ نَقِماً.([18])   فرمود: توجّه داشته باشید که احتیاج و مراجعه مردم به شما از نعمت های الهی است، پس نسبت به نعمت ها روی، بر نگردانید; وگرنه به نقمت و بلا گرفتار خواهد شد.   19- قالَ(علیه السلام): یَا ابْنَ آدَم! اُذْکُرْ مَصْرَعَکَ وَ مَضْجَعَکَ بَیْنَ یَدَی اللهِ، تَشْهَدُ جَوارِحُکَ عَلَیْکَ یَوْمَ تَزِلُّ فیهِ الْاقْدام.([19])   فرمود: ای فرزند آدم، بیاد آور لحظات مرگ و خواب گاه خود را در قبر، همچنین بیاد آور که در پیشگاه خداوند قرار خواهی گرفت و اعضاء و جوارحت بر علیه تو شهادت خواهند داد، در آن روزی که قدم ها لرزان و لغزان می باشد.   20- قالَ(علیه السلام): مُجالَسَهُ اهْلِ الدِّناءَهِ شَرٌّ، وَ مُجالَسَهُ اهْلِ الْفِسْقِ ریبَهٌ.([20])   فرمود: همنشینی با اشخاص پست و رذل سبب شرّ و بد یختی خواهد گشت; و همنشینی و مجالست با معصیت کاران موجب شکّ و بدبینی خواهد شد.   21- قالَ(علیه السلام): إنَّ اللهَ خَلَقَ الدُّنْیا لِلْبَلاءِ، وَ خَلَقَ اهْلَها لِلْفَناءِ.([21])   فرمود: به درستی که خداوند متعال دنیا ـ و اموال آن ـ را برای آزمایش افراد آفریده است.   و همچنین موجودات دنیا را جهت فناء ـ و انتقال از این دنیا به جهانی دیگر ـ آفریده است.   22- قالَ(علیه السلام): لا یَامَنُ یوم الْقِیامَهِ إلاّ مَنْ قَدْ خافَ اللهَ فی الدُّنْیا.([22])   فرمود: کسی در روز قیامت از شدائد و احوال آن در امان نمی باشد، مگر آن که در دنیا از خداوند متعال ترس داشته باشد ـ و اهل گناه و معصیت نگردد ـ .   23- قالَ(علیه السلام): لِکُلِّ داء دَواءٌ، وَ دَواءُ الذُّنُوبِ الإسْتِغْفارِ.([23])   فرمود: برای هر غم و دردی درمان و دوائی است و جبران و درمان گناه، طلب مغفرت و آمرزش از درگاه خداوند می باشد.   24- قالَ(علیه السلام): مَنْ قَرَءَ آیَهً مِنْ کِتابِ الله عَزَّ وَ جَلَّ فی صَلاتِهِ قائِماً، یُکْتَبُ لَهُ بِکُلِّ حَرْف مِاهُ حَسَنَه.([24])   فرمود: هرکس آیه ای از قرآن را در نمازش تلاوت نماید، خداوند متعال در مقابل هر حرفی از آن یکصد حسنه در نامه اعمالش ثبت می نماید.   25- قالَ(علیه السلام): سَبْعَهُ اشْیاء لَمْ تُخْلَقْ فی رَحِم: فَاوّلُها آدَمُ((علیه السلام))، ثُمَّ حَوّاء، وَ الْغُرابُ، وَ کَبْشُ إبْراهیم((علیه السلام))، وَ ناقَهُ اللهِ، وَ عَصا مُوسی ((علیه السلام))، وَ الطَّیْرُالَّذی خَلَقَهُ عیسیَبْنُ مَرْیَم (علیهما السلام).([25])   ضمن جواب سوال های پادشاه روم، فرمود: آن هفت موجودی که بدون خلقت در رحم مادر، آفریده شده اند، عبارتند از:   حضرت آدم (علیه السلام) و همسرش حوّاء.   و کلاغی که برای راهنمائی دفن هابیل آمد.   و گوسفندی که برای قربانی، به جای حضرت اسماعیل(علیه السلام) آمد.   و شتری که خداوند برای پیامبرش، حضرت صالح فرستاد.   و عصای حضرت موسی (علیه السلام).   و هفتمین موجود آن پرنده ای بود که توسّط حضرت عیسی (علیه السلام)آفریده شد.   26- قالَ(علیه السلام): إنَّ اَعْمالَ هذِهِ الاُْمَّهِ ما مِنْ صَباح إلاّ و تُعْرَضُ عَلَی اللهِ تَعالی.([26])   فرمود: همانا ـ نامه کردار و ـ اعمال این امّت، در هر صبحگاه بر خداوند متعال عرضه می گردد.   27- قالَ(علیه السلام): إجْتَنِبُوا الْغِشْیانَ فی اللَّیْلَهِ الَّتی تُریدُون فیها السَّفَرَ، فإنَّ مَنْ فَعَلَ ذلِکَ، ثُمَّ رُزِقَ وَلَدٌ کانَ جَوّالَهً.([27])   فرمود: در آن شبی که قصد مسافرت دارید، با همسر خود زناشوئی نکنید، که چنانچه عمل زناشوئی انجام گردد و در آن زمان فرزندی منعقد شود، بسیار متحرّک و افکارش مغشوش می باشد.   28- قالَ(علیه السلام): الرّکْنُ الْیَمانی بابٌ مِنْ ابْوابِ الْجَنَّهِ، لَمْ یَمْنَعْهُ مُنْذُ فَتَحَهُ، وَ إنَّ ما بَیْنَ الرُّکْنَیْنِ ـ الاسْوَد وَ الْیَمانی ـ مَلَکٌ یُدْعی هُجَیْرٌ، یُوَمِّنُ عَلی دُعاءِالْمُوْمِنینَ.([28])   فرمود: رُکن یَمانیِ کعبه الهی، دربی از درب های بهشت است و مابین رکن یمانی و حجرالاسود ملک و فرشته ای است که برای استجابت دعای مومنین آمّین می گوید.   29- قالَ(علیه السلام): إنَّ الْغِنی وَ اْلِعزَّ خَرَجا یَجُولانِ، فَلَقیا التَّوَکُلَّ فَاسْتَوْطَنا.([29])   فرمود: عزّت و بی نیازی ـ هر دو ـ شتاب زده به دنبال پناهگاهی می دویدند، چون به توکّل برخورد کردند، آرامش پیدا نموده و آن را پناهگاه خود قرار دادند.   30- قالَ(علیه السلام): مَنْ نَفَّسَ کُرْبَهَ مُوْمِن، فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ کَرْبَ الدُّنْیا وَالاْخِرَهِ.([30])   فرمود: هرکس گره ای از مشکلات مومنی باز کند و مشکلش را برطرف نماید، خداوند متعال مشکلات دنیا و آخرت او را اصلاح می نماید.   31- قالَ(علیه السلام): مَنْ والانا فَلِجَدّی (صلی الله علیه وآله وسلم) والی، وَ مَنْ عادانا فَلِجَدّی عادی.([31])   فرمود: هر که ما را دوست بدارد و پیرو ما باشد، پس دوستی و محبّتش به جهت جدّم رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)می باشد.   و هرکس با ما دشمن و کینه توز باشد، پس دشمنی و مخالفت او به جهت جدّم رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) خواهد بود.   32- قالَ(علیه السلام): یَا ابْنَ آدَمَ! اُذْکُرْ مَصارِعَ آبائِکَ وَ ابْنائِکَ، کَیْفَ کانُوا، وَ حَیْثُ حَلّوُا، وَ کَاَنَّکَ عَنْ قَلیل قَدْ حَلَلْتَ مَحَلَّهُمْ.([32])   فرمود: ای فرزند آدم، بیاد آور آن لحظاتی را که پدران و فرزندان ـ و دوستان ـ تو چگونه در چنگال مرگ قرار گرفتند، آن ها در چه وضعیّت و موقعیّتی بودند و سرانجام به کجا منتهی شدند و کجا رفتند.   و بیندیش که تو نیز همانند آن ها به ایشان خواهی پیوست ـ پس مواظب اعمال و رفتار خود باش ـ .   33- قالَ(علیه السلام): یَا ابْنَ آدَمَ، إنَّما انْتَ ایّامٌ، کُلَّما مَضی یَوْمٌ ذَهَبَ بَعْضُکَ.([33])   فرمود: ای فرزند آدم، بدرستی که تو مجموعه ای از زمان ها و روزگار هستی، هر آنچه از آن بگذرد، زمانی از تو فانی و سپری گشته است ـ بنابراین لحظات عمرت را غنیمت شمار که جبران ناپذیر است ـ .   34- قالَ(علیه السلام): مَنْ حاوَلَ امْراً بِمَعْصِیَهِ اللهِ کانَ افْوَتُ لِما یَرْجُو وَ اسْرَعُ لِمَجییءِ ما یَحْذَرُ.([34])   فرمود: هرکس از روی نافرمانی و معصیتِ خداوند، کاری را انجام دهد، آنچه را آرزو دارد سریع تر از دست می دهد و به آنچه هراسناک و بیمناک می باشد مبتلا می گردد.   35- قالَ(علیه السلام): الْبُکاءُ مِنْ خَشْیَهِ الله نَجاتٌ مِنَ الّنارِ وَ قالَ: بُکاءُ الْعُیُونِ، وَ خَشْیَهُ الْقُلُوبِ مِنْ رَحْمَهِ اللهِ.([35])   فرمود: گریان بودن به جهت ترس از ـ عذاب ـ خداوند، سبب نجات از آتش دوزخ خواهد بود; و فرمود: گریان بودن چشم و خشیت داشتن دل ها یکی از نشانه های رحمت الهی ـ برای بنده ـ است.   36- قالَ(علیه السلام): لا یَکْمِلُ الْعَقْلُ إلاّ بِاتّباعِ الْحَقِّ.([36])   فرمود: بینش و عقل و درک انسان تکمیل نمی گردد مگر آن که ـ اهل حقّ و صداقت باشد و ـ از حقایق، تبعیّت و پیروی کند.   37- قالَ(علیه السلام): اَهْلَکَ النّاسَ إثْنانِ: خَوْفُ الْفَقْرِ، وَ طَلَبُ الْفَخْرِ.([37])   فرمود: دو چیز مردم را هلاک و بیچاره گردانده است:   یکی ترس از این که مبادا در آینده فقیر و نیازمند دیگران گردند.   و دیگری فخر کردن ـ در مسائل مختلف ـ و مباهات بر دیگران است.   38- قالَ(علیه السلام): مَنْ عَرَفَ حَقَّ اَبَوَیْهِ الاْفْضَلَیْنِ مُحَمَّد وَ عَلیّ، و اطاعَهُما، قیلَ لَهُ: تَبَحْبَحْ فی ایِّ الْجِنانِ شِئْتَ.([38])   فرمود: هر شخصی که حقّ والدینش محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم) ، و علیّ (علیه السلام) را که با شرافت و با فضیلت ترین انسان ها هستند، بشناسد و ـ در تمام امور زندگی ـ از ایشان تبعیّت و اطاعت کند; در قیامت به او خطاب می شود: هر قسمتی از بهشت را که خواستار باشی، می توانی انتخاب کنی و در آن وارد شوی.   39- قالَ(علیه السلام): مَنْ طَلَبَ رِضَی اللهِ بِسَخَطِ النّاسِ کَفاهُ الله اُمُورَ النّاسِ، وَ مَنْ طَلَبَ رِضَی النّاسِ بِسَخَطِ اللهِ وَ کَّلَهُ اللهُ إلَی النّاسِ.([39])   فرمود: هرکس رضایت و خوشنودی خداوند را ـ در امور زندگی ـ طلب نماید گرچه همه افراد از او رنجیده شوند، خداوند مهمّات و مشکلات او را کفایت خواهد نمود.   و کسی که رضایت و خوشنودی مردم را طالب گردد گرچه مورد خشم و غضب پروردگار باشد، خداوند امور این شخص را به مردم واگذار می کند.   40- قالَ(علیه السلام): إنَّ شیعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ قُلُوبُهُمْ مِنْ کُلِّ غِشٍّ وَ غِلّ وَ دَغَل.([40])   فرمود: شیعیان و پیروان ما ـ اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) ـ آن کسانی هستند که افکار و درون آن ها از هر گونه حیله و نیرنگ و عوام فریبی سلامت و تهی باشد           پاورقیها : [1] - تحف العقول: ص 177، بحارالانوار: ج 75، ص 117، ح 5. [2] - نهج الشّهاده: ص 39، بحارالانوار: ج 75، ص 121، ح 4. [3] - مستدرک الوسائل: ج 9، ص 24، ح 10099 به نقل از مجموعه شهید. [4] - محجّه البیضاء: ج 4، ص 228، بحارالانوار: ج 75، ص 116، ح 2. [5] - تحف العقول: ص 179، بحارالانوار: ج 75، ص 119، ح 2. [6] - بحارالانوار: ج 2، ص 130، ح 15 و ج 75، ص 127، ح 10. [7] - نهج الشّهاده: ص 47. [8] - بحارالانوار: ج 75، ص 127، ح 10. [9] - وسائل الشّیعه: ج 11، ص 339، بحارالانوار: ج 46، ص 153، ح 16. [10] - بحار الانوار: ج 44، ص 192، ضمن ح 4، و ص 381، ضمن ح 2. [11] - کافی: ج 6، ص 445، ح 4. [12] - امالی شیخ صدوق: ص 118، بحارالانوار: ج 44، ص 284، ح 19. [13] - إحقاق الحقّ: ج 11، ص 431. [14] - تنبیه الخواطر، معروف به مجموعه ورّام: ص 348، س 11. [15] - تنبیه الخواطر: ص 427، س 14، بحارالانوار: ج 68، ص 183، ح 44. [16] - تنبیه الخواطر، معروف به مجموعه ورّام: ص 429، س 6. [17] - محجّه البیضاء: ج 4، ص 228. [18] - نهج الشّهاده: ص 38. [19] - نهج الشّهاده: ص 59. [20] - نهج الشّهاده: ص 47، بحارالانوار: ج 78، ص 122، ح 5. [21] - نهج الشّهاده: ص 196. [22] - بلاغه الحسین(علیه السلام): ص 285، بحار الانوار: ج 44، ص 192، ح 5. [23] - وسائل الشّیعه: ج 16، ص 65، ح 20993، کافی: ج 2، ص 439، ح 8. [24] - اصول کافی: ج 2، ص 611، بحارالانوار: ج 89، ص 200، ح 17. [25] - تحف العقول: ص 174، و بحارالانوار: ج 10، ص 137، ح 4. [26] - بحارالانوار: ج 70، ص 353، ح 54، به نقل از عیون الاخبارالرّضا(علیه السلام). [27] - وسائل الشّیعه: ح 20، ج 3، ص 243، بحارالانوار: ج 100، ص 292، ح 39. [28] - مستدرک الوسائل: ج 9، ص 391، ج 1، بحارالانوار: ج 69، ص 354، ح 11. [29] - مستدرک الوسائل: ج 11، ص 218، ح 15، بحارالانوار: ج 75، ص 257، ح 108. [30] - مستدرک الوسائل: ج 12، ص 416، ح 13، بحارالانوار: ج 75، ص 121، ح 4. [31] - ینابیع المودّه: ج 2، ص 37، ح 58. [32] - نهج الشّهاده: ص 60. [33] - نهج الشّهاده: ص 346. [34] - اصول کافی: ج 2، ص 373، ح 3، بحارالانوار: ج 75، ص 120، س 6، وسائل الشّیعه: ج 16، ص 153، ح 3. [35] - نهج الشّهاده: ص 370، مستدرک الوسائل: ج 11، ص 245، ح 12881. [36] - نهج الشّهاده: ص 356، بحارالانوار: ج 75، ص 127، ح 11. [37] - بحارالانوار: ج 75، ص 54، ح 96. [38] - نهج الشّهاده: ص 293، تفسیرالامام العسکری (علیه السلام): ص 330، بحار: ج 23، ص 260، ح 8. [39] - امالی شیخ صدوق: ص 167، مستدرک الوسائل: ج 12، ص 209، ح 13902. [40] - تفسیرالإمام العسکری(علیه السلام): ص 309، ح 154، بحارالانوار: ج 65، ص 156، ح 11.         منبع : سایت اندیشه ق